نماز و جوانی

جوان با نماز دلش روشن مي شود، اميد پيدا مي كند، شادابى روحى پيدا مي كند،

بهجت پيدا مي كند.

اين حالات بيشتر مال  شادابی روحی ، جوان هاست، بيشتر مال موسم جوانى است؛

مي تواند لذت ببرد.

و اگر خدا به من و شما توفيق بدهد ، نمازى بخوانيم كه با توجه باشد،

خواهيم ديد كه انسان در هنگام توجه به نماز از نماز سير نمي شود.

انسان وقتى به نماز توجه پيدا كند، آن‏چنان لذتى پيدا مي كند كه در هيچ يك

از لذائذ مادى اين لذت وجود ندارد. اين در اثر توجه است.

بى‏ توجهى به نماز، كسالت در حال نماز، از خصوصيات منافقين است.

- نه اينكه حالا هر كسى در حال نماز كسالت داشت، منافق است؛

نه - خدا منافقين را در قرآن معرفى مي كند و مي گويد اينها را از اين بشناس.

در زمان پيغمبر منافقينى بودند كه براى خاطر اين و آن نماز مي خواندند

و در دل به نماز اعتقادى نداشتند.

«و اذا قاموا الى الصّلوة قاموا كسالى يرائون النّاس».

بله، وقتى كسى طرف خطاب ندارد، با خدا حرف نمي زند، خسته مي شود

و برايش يك كار طولانى به نظر مى‏ آيد.

چهار ركعت نماز كه چهار دقيقه، پنج دقيقه طول مي كشد،براى او يك زمان طولانى

به نظر مى ‏آيد؛در حالى كه چهار دقيقه مگر چقدر است؟

انسان اگر در اين حالت با خدا طرف خطاب بشود، آن وقت خواهد ديد كه مثل برق گذشت؛

دريغ مي خورد، افسوس مي خورد و دلش مي خواهد طولانى ‏تر بشود.

جوانها اگر از حالا عادت كنند به نماز خوب، وقتى به سنین بالا رسيدند،

نماز خوب خواندن برايشان ديگر مشكل نيست.

در سنين بالاتر آدمى كه عادت نكرده باشد به نماز خوب،

نماز خوب خواندن ممكن است، اما مشكل است.

براى آنكه از جوانى عادت نكرده به اينكه خوب نماز بخواند؛

يعنى نماز با توجه - نماز خوب معنايش نماز با صداى خوش و قرائت خوب نيست؛

يعنى نمازِ با توجه، با حضور قلب؛ قلبش در محضر پروردگار حاضر باشد؛

از دل و با دل حرف بزند - آن وقت این نماز  ديگر برايش زحمت ندارد؛

تا آخر عمر همين جور خوب نماز مي خواند.